Lotnictwo myśliwskie

Kontynuujemy temat samolotów myśliwskich. Ponieważ ciągle nie dorobiliśmy się własnego działającego synchronizatora, który by pozwalał strzelać na wprost przez krąg smigła,  nasze dowództwo kontynuuje poszukiwania rozwiązań alternatywnych.

Jednym z nich są pchacze. W naszym lotnictwie używane są już samoloty w tej konfiguracji (CWL-Airco DH.1), a ty razem  zakupiono 15 szt. modelu Airco DH.2 na wyposażenie jednej eskadry. Samoloty te są mniejsze od poprzedników, zwrotniejsze i istotnie szybsze (150 km/h – to w momencie zakupu tych samolotów rekord w naszym lotnictwie), a do tego dysponują niezłym pułapem i prędkością wznoszenia. Ponadto, w odróżnieniu od poprzednika, nowe samoloty mają km zamontowany na stałe w kadłubie, co umożliwia celowanie całym samolotem. Tutaj nasze dowództwo wykazało się większą dalekowzrocznością niż np. brytyjskie, które zabraniało pilotom takiego montowania uzbrojenia. Niemniej, sama konfiguracja pchacza z oczywistych względów nie rokuje na przyszłość, stąd zakup tylko ograniczonej ilości maszyn.

Drugim rozwiązaniem miał być myśliwiec konstrukcji Władysława Zalewskiego (w naszej wersji historii tworzy on oczywiście w Królestwie Polskim!), w niecodziennym układzie, w którym śmigło zainstalowano w środkowej części kadłuba, za silnikiem i komorą płatów. Obydwie części kadłuba są połączone dźwigarem na którym osadzony jest silnik rotacyjny. Kabina pilota znajduje się na samym przodzie, skąd ma on bardzo szerokie pole obserwacji i przede wszystkim – możliwość niezakłóconego przez śmigło strzelania do przodu. W 1915 r. zbudowano 20 szt. tych maszyn.

Kolejnym pomysłem jest rodzimej konstrukcji samolot CWL M.12, w konfiguracji klasycznego jednopłata, z km-em zamontowanym na stałe w przodzie kadłuba, wykorzystujący metalowe wzmocnienia na łopatach śmigła, celem ich ochrony przed przestrzeleniem. Z grubsza jest to myśliwiec na poziomie ówczesnych konstrukcji francuskich (jak np. Morane-Saulnier N), ale nieco ustępujący niemieckim Fokkerom – na skutek mniejszej sprawności „opancerzonego” śmigła. Samolot oblatano w końcu 1915 r., zaś w ciągu 1916 r. lotnictwu dostarczono 75 szt. tych maszyn, wskutek czego stały się podstawowym w tym czasie, obok CWL-Avro 504M, sprzętem eskadr myśliwskich.

Airco DH.2:

Dane taktyczno-techniczne:

Załoga: 1

Rozpiętość: 8,61 m

Długość: 7,68 m

Wysokość: 2,91 m

Powierzchnia nośna: 23,13 m²

Masa własna: 428 kg

Masa startowa: 654 kg

Napęd: 1x100 KM

Prędkość: 150 km/h

Prędkość wznoszenia: 2,8 m/s

Pułap: 4270 m

Zasięg: 250 km

Uzbrojenie: 1 km

Zalewski WZ.II:

Dane taktyczno-techniczne:

Załoga: 1

Rozpiętość: 8,81 m

Długość: 7,55 m

Wysokość: 3,35 m

Powierzchnia nośna: 24,66 m²

Masa własna: 548 kg

Masa startowa: 750 kg

Napęd: 1x110 KM

Prędkość: 140 km/h

Prędkość wznoszenia: 2,5 m/s

Pułap: 3600 m

Zasięg: 270 km

Uzbrojenie: 1 km

CWL M.12:

Dane taktyczno-techniczne:

Załoga: 1

Rozpiętość: 8,67 m

Długość: 6,45 m

Wysokość: 2,63 m

Powierzchnia nośna: 13,75 m²

Masa własna: 362 kg

Masa startowa: 505 kg

Napęd: 1x85 KM

Prędkość: 143 km/h

Prędkość wznoszenia: 3,1 m/s

Pułap: 4000 m

Zasięg: 380 km

Uzbrojenie: 1 km