Ostateczna rozprawa z Konigsbergiem

Pod koniec lutego 1915 r. udało się wreszcie ściągnąć na miejsce monitor Herakles. Rejs jednostki nie przystosowanej do oceanicznego pływania nie obył się bez kłopotów i trwał niemal 2 miesiące. Sięgnięto przy tym po raz kolejny po anachroniczny zdawało by się środek napędu w postaci prowizorycznych żagli, bowiem zasięg monitora nie pozwalał na rejs z Togo choćby do Południowej Afryki, gdzie można by zaopatrzyć się w  węgiel. Dopiero w Kapsztadzie zabunkrowano węgiel z węglowca Częstochowa przysłanego z Madagaskaru i w jego towarzystwie Herakles odbył pozostałą   część rejsu. Po przybyciu na wyspę Mafia w pobliżu ujścia Rufidżi monitor poddano niezbędnym po tak długim rejsie naprawom. Przy okazji pomalowano go na zielono, celem lepszego maskowania na tle otaczającej dżungli. W międzyczasie dokonano dokładnego rozpoznania warunków hydrograficznych na rzece, by uniknąć wpadki jaka zdarzyła się przy okazji poprzedniej akcji, co doprowadziło do utraty kanonierki Syrena.

 W połowie marca monitor był gotowy do działań przeciw Konigsbergowi. Pierwszą akcję przeprowadzono 16 marca. Korzystając z przypływu ostrożnie przeprowadzono jednostkę wśród mielizn i zajęto pozycję ogniową. Niestety, popełniono błąd w ocenie odległości do celu, wskutek czego monitor znalazł się w zasięgu dział niemieckiego krążownika. Pociski kal. 105 mm nie były co prawda w stanie  zagrozić pływalności nieźle opancerzonego monitora, ale ogień niemiecki był dość celny na skutek korzystania z posterunków lądowych do jego korygowania. W tej sytuacji postanowiono się wycofać celem uniknięcia niepotrzebnych strat. Kolejny atak przypuszczono 3 dni później.  Tym razem zakotwiczono w takim miejscu, że niemieckie pociski nie donosiły. Z drugiej strony – niemiecki krążownik tez był na granicy zasięgu polskich 8-calówek i ich celność także nie była porażająca. W tej akcji udało się niemiecki okręt trafić zaledwie 4-krotnie, ale jedno z nich okazało się mieć zasadnicze znaczenie – pocisk uderzył w rufę w rejonie linii wodnej, i spowodował wygięcie się wału napędowego, który odtąd był nie do użytku, a także spory przeciek. W istniejących warunkach uszkodzenia były nie do naprawienia. W ten sposób, uwzględniając warunki żeglugi po trudnych wodach śródlądowych, krążownik stracił w praktyce możliwość przemieszczania się. Jego los został przypieczętowany z początkiem kwietnia, kiedy to monitor przypuścił trzeci atak. Tym razem skorzystano z pomocy brytyjskiego samolotu obserwacyjnego do korygowania ognia. Kilka kolejnych trafień spowodowało pożar na pokładzie Konigsberga i  napływ wody do kadłuba, którego nie udawało się opanować. W tej sytuacji niemiecki dowódca rozkazał opuścić okręt, który wkrótce osiadł na dnie. W ten sposób dobiegła końca jego wielomiesięczna epopeja na rzece Rufidżi.