Wypad krążowników niemieckich

Jak się można było spodziewać, rajd polskiej floty na południowy Bałtyk z 2 sierpnia sprowokował niemiecką odpowiedź. Planowana Akcja miała mieć charakter głównie demonstracyjny, gdyż chwilowo nie dysponowano na Bałtyku siłami stanowiącymi większe zagrożenie dla flot polskiej i rosyjskiej.  Do jej przeprowadzenia wybrano 3 szybkie krążowniki 8 grupy rozpoznawczej: Augsburg, Magdeburg i Dortmund, z których każdy rozwijał prędkość co najmniej 27 w., oraz półflotyllę kontrtorpedowców (4 jednostki).  Za cel obrano przylądek Steinort gdzie zamierzano ostrzelać tamtejszą latarnię, a przy okazji zaplanowano postawienie pola minowego ograniczającego ruchy floty polskiej między tymi dwoma bazami. Wobec szczupłości własnych sił, o ataku na dobrze chronione bazy nawet nie pomyślano. Akcję przeprowadzono 5 sierpnia. 30 Mm na zachód od celu niemiecki zespół natknął się na torpedowiec Gniewny, który pełnił tego dnia dozór. Mała jednostka nie miała szansy w walce z zespołem krążowników i została zatopiona, ale zanim to nastąpiło zdołała zaalarmować obronę bazy. Przeciw zespołowi niemieckiemu najszybciej jak się dało wysłano znajdujące się akurat pod parą 2 krążowniki z 2 dywizjonu (Grunwald i Raszyn), oraz 3 niszczyciele. Do bitwy jednak nie doszło, gdyż ostrożnie działający dowódca niemiecki natychmiast po potyczce z torpedowcem rozkazał pozbyć się całego ładunku min z pokładów okrętów i zawrócić do bazy. Polski zespół przez kilka godzin kontynuował pościg za wrogiem aż do wysokości Helu. Różnica prędkości obydwu zespołów była tak nieznaczna, że dopiero wtedy udało się doprowadzić do zbliżenia na odległość z której można by otworzyć ogień z dział 152 mm. Starcie ograniczyło się więc do wymiany kilku salw bez osiągnięcia jakichkolwiek trafień. Dalszy pościg był oczywiście niemożliwy i polski dowódca zarządził odwrót. Natomiast na chaotycznie rozstawionej przez Niemców zagrodzie minowej (w sumie 100 min) w ciągu następnych miesięcy zatonął tylko 1 statek handlowy. Stratę przypisano okrętowi podwodnemu,  wskutek czego dowództwo polskie przez długi jeszcze czas nie podejrzewało istnienia zagrody.