Bitwa koło Rozewia

Polska akcja desantowa na Mierzei Wiślanej wywołała ogromne poruszenie w dowództwie niemieckiej floty i od razu zaczęło ono zabiegać u cesarza o zezwolenie na użycie ciężkich okrętów do przeciwdziałania. Wilhelm II był temu stanowczo przeciwny, uważając że desant nie jest na tyle groźny, by uzasadniał użycie sił Hochseeflotte. W końcu admirałom udało się wytargować zgodę na użycie 6 eskadry pancerników, która mogła wyjść w składzie 4 okrętów typu Helgoland oraz stacjonujących w Kilonii 2 grupy rozpoznawczej (2 okręty typu Von der Tann i 2 krążowniki pancerne typu Blucher) oraz 7 eskadry pancerników (6 przestarzałych predrednotów) w otoczeniu stosownej eskorty w liczbie 22 niszczycieli. Zgoda cesarska obwarowana była  jednak stanowczym zastrzeżeniem, że należy unikać zbędnego ryzyka i wystawiania okrętów na uszkodzenia.

Ostatecznie okręty z Wilhelmshaven ruszyły 28 sierpnia wieczorem, zaś następnego dnia o godz. 10:00 rano dołączyła do nich 2 grupa rozpoznawcza, która dysponując większą prędkością została wysłana przodem.

Przewidując zagrożenie ze strony Hochseeflotte, polska flota wysłała już wcześniej 6 okrętów podwodnych typu Skrzydlica by zaczaiły się na trasie spodziewanego przemarszu floty niemieckiej. Intuicja dowództwa nie zawiodła i niemieckie siły główne (6 eskadra) zostały wykryte najpierw przez okręt podwodny Włócznik na północ od Rugii a wkrótce potem przez okręt podwodny Rekin na południe od Bornholmu. Niemcy szli z duża prędkością ponad 18 w., wskutek czego tylko Rekinowi udało się zając pozycję do ataku i celnie ulokować torpedę, która trafiła w pancernik Oldenburg. Poważnie uszkodzona jednostka z 800 tonami wody w kadłubie została odesłana do Kilonii w eskorcie 2 niszczycieli, a całe wydarzenie w dużej mierze odebrało animusz niemieckiemu dowódcy, wiceadm. von Lansowi, który oczyma wyobraźni już widział gromy ciskane nań przez Jego Cesarską Wysokość za uszkodzenia odniesione przez jeden z jego ukochanych okrętów.

Na razie jednak zespoły niemieckie kontynuowały swój rejs, osiągając 30 sierpnia ok. godz 3:00 rejon Rozewia. Idąca przodem 2 grupa rozpoznawcza natknęła się w panujących ciemnościach  na zespół 4 polskich szybkich drednotów. Doszło do starcia artyleryjskiego, które w tych warunkach było dość chaotyczne i nie dało rozstrzygnięcia. Obydwie strony uzyskały po kilka trafień, z których  tylko 2 otrzymane przez krążownik liniowy Von der Tann  od pancernika Stefan Batory były poważne. Jeden z pocisków kal. 320 mm trafił w kadłub, przebił pancerz burtowy i zdemolował jedną z kotłowni wskutek czego spadła prędkość trafionego okrętu. Drugi  spowodował zakleszczenie jednej z jego wież, wytrącając ją tym samym z akcji. Niemiecki dowódca dał sygnał do odwrotu, spodziewając się wciągnąć zespół polski pod lufy pancerników adm. von Lansa. Polski zespół początkowo podjął pościg za wrogiem, w jego trakcie uszkadzając jeszcze idący jako ostatni krążownik pancerny Stosch,  na którym wybuchł pożar. Ale gdy tylko polski dowódca zorientował się, iż jest wciągany w zasadzkę nakazał zawrócenie. Najważniejsza była bowiem ochrona ewakuacja desantu, a nie pobicie Niemców, którzy nie dość że zyskali już liczebną przewagę, to jeszcze toczyli bój na przysłowiowym własnym podwórku. Dodatkowo, choć polska strona o tym nie wiedziała, mieli jeszcze w odwodzie eskadrę starszych pancerników. Z kolei niemiecki admirał mając w pamięci cesarskie instrukcje i uwzględniając poniesione dotychczas straty, również nie kontynuował pościgu za zespołem polskim. W sumie więc bitwa skończyła się taktycznym sukcesem strony polskiej, która zadała przeciwnikowi  istotne straty i osłoniła ewakuację własnych sił lądowych.

Ostatnim epizodem całej akcji był atak okrętu podwodnego Langusta na powracającą do Kilonii 7 eskadrę, która nie mogąc uzyskać prędkości większej niż 15 w. została w tyle i w ogóle nie zdołała wejść do walki. Polski okręt wystrzelił w linię idących niespiesznie na zachód pancerników niemieckich wachlarz 8 torped, z których 2 trafiły w pancernik Sedan. Trafienia okazały się zabójcze dla predrednota nie dysponującego poważniejszą ochroną podwodnej części kadłuba. Wielki okręt w ciągu 5 minut przewrócił się do góry stępką, po czym został rozerwany straszliwą eksplozją komór amunicyjnych. Towarzyszące eskadrze niszczyciele zdołały wyratować ledwie kilkudziesięciu członków jego załogi.

Długofalowym efektem opisanych wydarzeń było podjęcie przez Niemców decyzji o przesunięciu na stałe większych sił morskich do bazy w Gdańsku. Odtąd stacjonować będzie w niej 3 grupa rozpoznawcza w składzie 4 krążowników pancernych, a możliwe że zostaną jeszcze podjęte decyzje o dalszych wzmocnieniach.