Naloty sterowców

Wobec umiarkowanego sukcesu ataków przy pomocy branderów, dowództwo floty postanowiło zaatakować Gdańsk w zupełnie inny sposób, a mianowicie przy pomocy sterowców. Do akcji wyznaczono dwa największe posiadane aerostaty, Lewiatan i Behemot, z których każdy mógł zabrać po 4 bomby 100 kg. W pierwszym nalocie przeprowadzonym 14 sierpnia z powodu niskiego pułapu chmur w ogóle nie udało się odnaleźć celu którym był port i okręty w nim cumujące i bomby trzeba było zrzucić do morza. W drugim nalocie 2 dni później, przeprowadzonym również z zamiarem zbombardowania portu co prawda udało się odnaleźć cel, ale żadna z bomb nie była celna. Okazało się, że trafienie bombą z pokładu sterowca w punktowy cel jakim jest okręt bądź statek, nawet nieruchomy, przestawia nie lada kłopot. Nie dość że sterowiec był mało zwrotny i powoli reagował na stery, to jeszcze był podatny na ruchy powietrza, które mogły wpływać na kurs aerostatu. Wszystko to powodowało olbrzymie trudności w precyzyjnym celowaniu.  Stąd też uznano, że bardziej sensowne i rokujące sukces jest atakowanie rozległych celów powierzchniowych położonych na lądzie. W kolejnym nalocie przeprowadzonym 19 sierpnia celem był kompleks zabudowań fabryki karabinów przy Weidengasse. Cel ten co prawda udało się odnaleźć, ale tylko jedna z bomb trafiła w zabudowania fabryczne, powodując umiarkowane szkody. Pozostałe spadły niestety na pobliskie zabudowania. Kolejny z serii nalotów przeprowadzono 23 sierpnia, tym razem na składy amunicji na Westerplatte. Jak poprzednio, rozrzut bomb okazał się ogromny, od basenu portowego aż po zakręt pięciu gwizdków, i nalot byłby kolejnym fiaskiem, gdyby nie łut szczęścia – jedna z bomb trafiła w cumujący przy północnym nabrzeżu basenu amunicyjnego statek z ładunkiem pocisków artyleryjskich i ładunków miotających. Trafienie 100 kg bombą spowodowało reakcję łańcuchową – doszło do eksplozji której siłę oszacowano na ekwiwalent 500 ton trotylu. Statek amunicyjny został rozerwany na strzępy, zdemolowana została cała infrastruktura w sąsiedztwie basenu, w tym stanowiska dział kal. 150 mm w znajdującej się na Westerplatte baterii No. 8., baraki artylerzystów, magazyny amunicyjne

Uszkodzenia odniosły też okręty znajdujące się w basenie portowym – najcięższe krążownik Theseus zacumowany najbliżej ujścia Martwej Wisły (kanału portowego), na którym wskutek deformacji poszycia powstały liczne przecieki, ledwo opanowane przez załogę, zniesione zostały maszty i kominy, oraz wyrwana została z lawet część artylerii. Lżejsze uszkodzenia odniosły stojące za nim krążowniki Dortmund, Thetis i awizo Hela.   

Miary zniszczeń dopełniły statek handlowy o pojemności 1000 BRT i holownik, które stały w kanale portowym i tam zatonęły oraz ciężko uszkodzone latarnia morska i budynek kapitanatu portu.