Bitwa pod Połągą

W sierpniu 1915 r. Niemcy podjęli próbę wywabienia z baz głównych sił floty polskiej. Wabikiem miały być predrednoty z 7 eskadry (Brandenburg, Worth, Gotz von Berlichingen, Braunschweig i Elsass), dla których przewidziano przeprowadzenie demonstracyjnego bombardowania Połągi. W ślad za nimi miały płynąć główne siły w składzie 3 i 6 eskadry (łącznie 14 drednotów), uzupełnianych przez 4 krążowniki liniowe z 1 grupy rozpoznawczej i liczne mniejsze okręty. 8 sierpnia predrednoty pojawiły się pod Połągą i rozpoczęły ostrzał. Równocześnie towarzyszące im niszczyciele zajęły się pełniącymi w okolicy służbę dozorową polskimi jednostkami, topiąc dozorowiec pomocniczy DP-3, krążownik pomocniczy Atalanta i stary niszczyciel Pasat. Na wieść o aktywności wrogiej floty bezzwłocznie podniosły kotwice polskie siły główne, w składzie 3 drednotów z 1 dywizjonu (Władysław IV nie był jeszcze gotowy do akcji), 3 predrednotów z 2 dywizjonu, wspomaganych przez 6 krążowników z 1 i 2 dywizjonu krążowników.  Kiedy siły te znalazły się na wysokości Połągi, niemieckie predrednoty już uchodziły na południe. Wietrząc podstęp, polski admirał wysłał w ślad za nimi krążowniki, które miały obserwować rozwój wypadków i meldować o napotkaniu ewentualnych większych sił wroga. Tymczasem główne siły niemieckie łukiem od zachodu obeszły własne predrednoty i śledzące je krążowniki i znalazły się na wysokości sił polskich w momencie, gdy zostały przez nie dostrzeżone. Początkowo zostały rozpoznane jako krążowniki liniowe Hippera (które istotnie szły na czele) więc postanowiono o podjęciu boju. Wkrótce okazało się jednak, że za nimi płynie niemal cała potęga floty niemieckiej. Po krótkiej wymianie ognia, dano więc sygnał do odwrotu, co jednakże nie uchroniło naszego zespołu od strat. Kilka celnych pocisków otrzymał pancernik Konstanty II, które dodatkowo spowolniły tą i tak niezbyt szybką jednostkę. To przypieczętowało jej los, wkrótce pod skoncentrowanym ogniem kilku niemieckich drednotów pancernik ten przewrócił się na burtę i zatonął. Oprócz tego ciężkie uszkodzenia od pożaru ładunków miotających jednej z wież odniósł pancernik Kazimierz Wielki. Nie wiadomo, jakby się potoczyły dalsze wypadki, gdyby w pewnym momencie niemiecki flagowiec Bayern a wkrótce potem Konig Albert nie wpadły na miny, odnosząc poważne uszkodzenia. Polski admirał nie uciekał bowiem na oślep, ale  płynął takim kursem, by wciągnąć wrogą flotę na niedawno postawione defensywne pole minowe u podejść do Lipawy.

Tymczasem polskie krążowniki wdały się w utarczkę z niemieckimi krążownikami pancernymi Roon, Prinz Adalbert i Kleist, które towarzyszyły 7 eskadrze. W boju tym uszkodzenia od ciężkich pocisków Władysława Łokietka odniósł Kleist, ale i polski krążowniki został kilkukrotnie trafiony, odnosząc poważne szkody. W końcu rzucono do akcji niszczyciele które za cenę utraty jednego okrętu (Floret z 1 flotylli) zdołały posłać na dno uszkodzonego  wcześniej Kleista.

Na koniec bitwy flota polska odniosła jeszcze jedną stratę wycofujące się na północ polskie krążowniki natknęły się na  1 grupę rozpoznawczą Hippera. O ile krążowniki lekkie i Władysław Łokietek, korzystając z prędkości zdołały zawrócić i schronić się w Połądze, to przestarzały krążownik pancerny Mikołaj Powała nie miał tyle szczęścia i został zatopiony przez wrogie krążowniki liniowe.