Podsumowanie 1912 r.

Przedstawiam podsumowanie 1912 r.

Być może najważniejszym wydarzeniem mijającego roku jest zakup w Wielkiej Brytanii nowoczesnego systemu kierowania ogniem dla dużych okrętów artyleryjskich. Jego sercem jest Argo Clock Arthura Pollena – kalkulator artyleryjski, odrzucony przez Royal Navy na rzecz konkurencyjnego rozwiązania Fredericka Dreyera (tańszego i prostszego, ale czerpiącego z rozwiązań Pollena). W pierwszej kolejności SKO zamontowano na drednotach typu Kazimierz Wielki oraz na zmodernizowanym predrednocie Jan III Sobieski. W związku z instalacją SKO, okręty te otrzymały zakryte pomieszczenia obserwacyjne umieszczone na masztach, przy tej okazji zamienionych na trójnożne. Wygląd Jana III Sobieskiego po modyfikacji już prezentowałem, poniżej niniejszego tekstu zamieszczam rysunki zmodernizowanych drednotów typu Kazimierz Wielki.

Ważna zamiana zaszła w dowództwie floty. Wobec niemożności wywalczenia funduszy na budowę pożądanej ilości ciężkich okrętów, do dymisji podał się dowódca Marynarki Wojennnej,  adm. Antoni Brynk. Na jego następcę powołano brata monarchy, ks. Dymitra Romanowa (ur. w 1860 r.). Był ona liniowym oficerem floty, dotąd dosłużył się stopnia „pełnego” admirała (kolejne awanse otrzymał w latach 1892, 1898 i 1905),  a na okoliczność otrzymania dowództwa floty został awansowany do stopnia generała-admirała. Pozostaje mieć nadzieję, że nowy głównodowodzący, jako członek domu panującego, będzie miał większą siłę przebicia w walce o środki finansowe dla floty, niż poprzednik.

Wobec znacznej ilości posiadanych okrętów podwodnych, najstarsze z nich, tj. 4 jednostki typu Holland (w naszej flocie typ Delfin) zostały przesunięte do pełnienia funkcji szkoleniowych.   

Ponadto, na krążowniku pancernym Siemowit (wod. w 1895 r.) wymieniono stare, zużyte i awaryjne kotły systemu Niclausse, które jak pamiętamy przysporzyły wielu kłopotów bliźniaczemu Piastowi w czasie rejsu na daleki wschód w czasie wojny z Japonią. 

Kontynuowano także wymianę kotłów na torpedowcach. W ciągu 1912 r. zdołano wymienić je na 3 pozostałych w służbie jednostkach typu Sęp (Orzeł, Kobuz i Sokół), oraz 2 typu Zawzięty (Zawzięty i Nieuchwytny).

Wobec podnoszonych głosów o zbytniej bliskości głównej bazy floty w Liapwie od granicy z Niemcami, rozpoczęto rozbudowę bazy w Windawie, tak by mogła w przyszłości przejąć rolę głównej bazy naszych sił morskich. W pierwszej kolejności poszerzono wejście  do portu, wybudowano nowe falochrony oraz powiększono i pogłębiono basen portowy, tak by mogły do niego bezproblemowo wchodzić największe posiadane jednostki.

Ochronę portu wzmocniono 2 nowymi działami kal. 320 mm model 1910, zamontowanymi w forcie Alojzy Bruhl w miejsce złomowanych starych dział kal. 279 mm L/19. Parametry nowych dział prezentują się następując: długość w kalibrach L/45, waga pocisku przeciwpancernego 476,3 kg, prędkość wylotowa 850 m/s , szybkostrzelność 2 strz./min., zasięg 26 km. 

Kontynuowana jest budowa twierdzy w Połądze. Bateria Połąga-Południe została przekształcona w fort i otrzymała 3 nowe działa kal. 254 L/50 model 1906 (analogiczne jak na Riuriku). Ponadto fort Kazimierz Siemienowicz w miejsce 4 starych armat kal. 229 mm L/20 otrzymał 5 nowoczesnych dział szybkostrzelnych kal. 120 mm.

Podjęto decyzję o budowie bazy dla sterowców. Jako jej lokalizację wybrano okolice Kuldygi (miejscowość na północny wschód od Lipawy i na południowy wschód od Windawy). Baza została usytuowana 36 km od brzegu, co zabezpiecza ją przed ogniem artylerii okrętowej, a zarazem zbytnio nie utrudnia prowadzenia rozpoznania nad morzem. Ponadto oddalenie od granicy powoduje, że zagrożenie działaniami wojsk lądowych wroga nie jest duże.    

Należy też wspomnieć o jeszcze jednym fakcie, w którym należy upatrywać początków lotnictwa morskiego w Polsce. Otóż zakupiono pierwsze samoloty, którymi jest 10 wodnosamolotów typu Curtiss A-1. Typ ten został oblatany w 1910 r. i wkrótce został zamówiony przez US Navy jako jej pierwszy wodnosamolot. Dokonując zakupu tych wodnosamolotów znaleźliśmy się w gronie pionierów w militarnym wykorzystaniu nad morzem aparatów latających cięższych od powietrza.

Na koniec przedstawiam rysunki zmodernizowanych drednotów typu Kazimierz Wielki.