Działania na Bałtyku w grudniu 1914 r.

7 grudnia nie powrócił z patrolu dozorowiec Czapla. Prawdopodobną przyczyną utraty okrętu był silny sztorm.

10 grudnia ponowiono atak z powietrza na Kilonię. Tym razem pogoda sprzyjała atakującym i lecz i tak nie udało się trafić w którąkolwiek ze śluz. Najbliżej celu, bo w odległości kilkudziesięciu metrów padły bomby sterowca Lewiatan, ale i one nie wyrządziły istotnych szkód.

W dniach 14-15 grudnia przeprowadzono kolejną akcję minową na południowym Bałtyku, tym razem we współdziałaniu z flotą rosyjską. Do akcji wyznaczono 3 rosyjskie krążowniki pancerne (Riurik, Bajan i Admirał Makarow) oraz polski stawiacz min Hades i krążownik Uran. Pola minowe liczące po ok. 100 min zamierzano postawić w miejscach przecinania się niemieckich szlaków komunikacyjnych. Niestety, plany te pokrzyżowała fatalna pogoda. W sztormowych warunkach dobrze radził sobie tylko Riurik, pozostałe krążowniki pancerne (nie mówiąc już o mniejszych polskich jednostkach) nie mogły utrzymać prędkości i nadążyć na dużym rosyjskim krążownikiem. Ostatecznie tylko Riurikowi udało się postawić zagrodę liczącą 120 min w rejonie Rozewia. Admirał Makarow zdołał postawić 64 miny. Z dużym trudem zagrodę z 240 min postawił na południe od Gotlandii stawiacz min Hades.  Pozostałe  jednostki były zmuszone zawrócić nie wykonawszy zadania.

17 grudnia okręt podwodny Rekin zatopił koło Rugii idący do Szwecji niemiecki statek handlowy o pojemności ok. 1500 BRT. Dwa dni później ta sama jednostka na wodach terytorialnych Szwecji zatopiła ogniem artyleryjskim niemiecki szkuner o pojemności 200 BRT.

19 grudnia kolejny nalot na Gdańsk podjęły polskie sterowce. Wyniki były podobne do poprzedniej tego typu akcji, czyli mizerne. Nie udało się zniszczyć żadnych ważnych obiektów militarnych które obrano za cel (baterie nadbrzeżne i składy amunicji). W rezultacie podjęto decyzję o zaniechaniu nalotów i przeznaczeniu sterowców wyłącznie do służby patrolowej.

22 grudnia okręt podwodny Skrzydlica zatopił niemiecki masowiec o pojemności 3500 BRT, wiozący ładunek rudy żelaza ze Szwecji.

28 grudnia niemieckie dowództwo postanowiło przeprowadzić siłami 6 okrętów z 7 flotylli kontrtorpedowców („wypożyczonych” na tę okazję ze składu Hochseflotte) akcję przeciwko polskim liniom dozoru. Początkowo wszystko szło pomyślnie, niemieckie niszczyciele zaskoczyły polskie jednostki, topiąc torpedami pomocniczy krążownik Hesperia i pomocniczy trałowiec TP-6. Dalszym stratom zapobiegło wejście do akcji 4 polskich niszczycieli i krążownika Tryton z 2 flotylli pełniących dozór w drugiej linii. Niemieckie jednostki uzbrojone zaledwie w 2 działa kal. 88 mm każdy nie były w stanie sprostać polskim jednostkom i po krótkiej wymianie salw niemiecki dowódca dał sygnał do odwrotu. W jego trakcie uszkodzenia od ognia artyleryjskiego odniosły flagowy S 24 oraz S 19, przy czym ten drugi – jak się zdawało – zaczynał tonąć. Gdy jego prędkość spadła do 10 w., a kadłub osiągnął taki przechył i przegłębienie na rufę że fale zaczęły się przelewać po pokładzie rufowym, dano rozkaz opuszczenia okrętu. Okazał się on jednak przedwczesny, bowiem w zadziwiający, niewytłumaczalny wręcz sposób właśnie wtedy niszczyciel przestał tonąć. Niemiecka załoga zorientowawszy się o tym fakcie próbowała powrócić na pokład ale wiosłując w łodziach nie miała szans zrobić tego przed jednostkami polskimi. Oddział abordażowy z niszczyciela Perun zajął pryz nie napotkawszy żadnego oporu, po czym przerzucił hol na macierzystą jednostkę. Z najwyższą ostrożnością i minimalną prędkością odholowano niemiecki niszczyciel do portu w Połądze, który osiągnięto po 20 godzinach trudnego i nerwowego rejsu, podczas którego zdobyczna jednostka omal nie zatonęła.