Działania na wodach Afryki wschodniej w listopadzie 1914 r.

2 listopada dokonano wreszcie lądowania w Niemieckiej Afryce Wschodniej. Desant nastąpił w rejonie Tangi i wziął w nim udział liczący 8000 żołnierzy korpus ekspedycyjny sformowany w Indiach oraz 4000 żołnierzy polskich wojsk kolonialnych z Madagaskaru, przewiezionych na pokładach transportowców Mazowsze, Madagaskar i Generał Weyssenhoff. Lądowanie odbyło się przy silnym wsparciu artylerii okrętowej – w tym polskiego pancernika Zygmunt Stary, brytyjskiego Goliath i kilku brytyjskich krążowników. Wobec uprzedniego ogołocenia kolonii z okrętów niemieckich (część wyszła na ocean, część zatopiono, Konigsberg był zablokowany a jedyny pozostały większy okręt – krążownik Prinzess Wilhelm rozbrojono jako nieprzydatny do prowadzenia działań) samo lądowanie nastąpiło bez większych przeszkód. Już na lądzie napotkano niespodziewanie silny opór obrony niemieckiej. Walki przeciągnęły się aż do 1916 r. i pociągnęły konieczność zaangażowania dodatkowych oddziałów alianckich, w tym Polskich i francuskich wojsk kolonialnych z Madagsakaru.

Jedyne przeciwdziałanie inwazji podjął bodaj ostatni z okrętów niemieckiej floty – kanonierka Leopard, która usiłowała ostrzelać statki z desantem, ale została odgoniona ogniem samych transportowców. Pościg na niemieckim okrętem podjęły niszczyciele – polski Arkebuzer i brytyjskie Virago i Locust. Niemiecki dowódca nie widząc szans na ucieczkę jak i skuteczną walkę skierował kanonierkę ku brzegowi i tam ją zatopił.

7 listopada niszczyciel Rajtar przechwycił w rejonie Seszeli niemiecki jacht, który usiłował przedrzeć się z zaatakowanej kolonii. Po obsadzeniu załogą  pryzową zdobycz odprowadzono do portu w Diego-Suarez.

W pierwszej połowie listopada kilka nieudanych prób Konigsberga podjęli Brytyjczycy. Użyli  samolotów marynarki, a nawet skorzystali z usług cywilnego lotnika, ale wszystkie te działania spełzły na niczym. W końcu postanowiono sięgnąć po okręty. Ostrzał z pancernika Goliath, okazał się również nie skuteczny – głęboko zanurzony okręt nie mógł podejść odpowiednio blisko, by dosięgnąć celu. Potrzeba było okrętu, który mógłby pożeglować w górę rzeki, czyli o małym zanurzeniu. Strona polska zaproponowała ściągnięcie z Togo monitora Herakles, ale to musiało trochę potrwać. Natomiast spośród jednostek które były na miejscu, wymarzoną do tego celu wydawała się kanonierka Syrena, mająca zanurzenie rzędu 3,6 m i nieduże rozmiary. Akcję przeprowadzono 20 listopada. Niestety, małe zanurzenie nie na wiele się to zdało, bowiem przy jednym z zakoli rzeki okręt zbytnio oddalił się od środka toru wodnego i  wszedł na mieliznę.  Mimo usilnych starań nie udawało się go z niej ściągnąć. Nie pomogła także pomoc brytyjskiego kontrtorpedowca Griffon, który okazał się za słaby by ściągnąć prawie 1.700 tonowy kadłub kanonierki. Wkrótce dostała się ona pod ogień niemieckich dział polowych rozmieszczonych wzdłuż nurtu rzeki, a w dodatku groziło, że może zostać zajęta przez podchodzące oddziały wroga. W tej sytuacji dowódca postanowił wysadzić okręt w powietrze.